این اثر از نظرگاه هنر زبانی-ادبی، یک «پدیده» است که غیر از چند نمونه که اشاره‌وار یاد شد. در نیم‌سده‌ی اخیر همانندی ندارد و بی‌شک توجه اهل نظر را برخواهد انگیخت.          استاد بهاءالدین خرمشاهی                                                     

لیکن، خداوند عشق را شایسته دورترین مکان‌های دل آدمی کرد؛                                                  

آن چمنزارهای آفتابی ناشناخته و نابسوده در میان درّه‌ها.                                                         

آن را که به رسوایی گراید، تنی سوزان و دلی سرد است.

باشد که عشق را چون دو بلوط‌بن در شیبگاه کوهستان باشید.

آن درختان که هزار سال، سایه‌هاشان با یکدیگر آمیخته بماند. 

و شاخه‌هاشان در روزگاران دیر و دراز، درهم باشد.       

زیرا که عشق آدمی، همچون آسمان باشد؛               

آن مرتع بیکران که هیچ از چریدن، زوال نگیرد.